Uparłam się i poszłam. Zesłańcze wspomnienia

To, że Aleksander Pawłowicz był leśnikiem, przesądziło o losie jego rodziny: wszyscy znaleźli się daleko na wschodzie. Co gorsza, każdy gdzie indziej. Ojciec, matka i dzieci... Równoległe świadectwa dwóch osób: pisany na bieżąco dziennik ojca i tworzone po latach wspomnienia córki. Dziennik Aleksandra Pawłowicza uderza prostotą, jest pełen niewygasłych emocji i wolny od wpływu późniejszych wspomnień. Opowieść jego córki jest całkiem inna. Maria trafiła na Sybir jako młodziutka, 20-letnia panna. Tam musiała się martwić nie tylko o siebie, ale też o babcię i młodsze rodzeństwo. Toczyła walkę o przeżycie tych kilku osób, powierzonych jej przez los. To, co łączy te dwie relacje, to uporczywa walka o połączenie rodziny. Czytelnik znajdzie w nich wszystko to, co przeżywali także inni Sybiracy – głód, pracę, śmierć bliskich, smutek rozstania, ale i szczęście ponownego połączenia. Tak jakby losy tej rodziny symbolizowały całą tragedię polskiego, XX-wiecznego Sybiru.

Losy dziecka, którym targały ogromne emocje i podstawowe instynkty, z wszechobecnym pragnieniem zaspokojenia głodu na czele, spisała osoba już dorosła, która stara się swój los zrozumieć.

Prezentowane wspomnienia zapoczątkowały nowy cykl wydawniczy Muzeum Pamięci Sybiru. Zbieranie relacji i wspomnień Sybiraków to istotna część naszej misji, którą jest odtwarzanie historii ludzi doświadczonych traumą zesłania na Sybir. Mamy nadzieję, że potraktują Państwo ten tom jako dowód na to, że warto nas dopuścić do swojej przeszłości, do własnego wnętrza i opowiedzieć o ukrywanych dramatach. Zrobimy wszystko, aby przekazywane nam wspomnienia nie wylądowały „w szufladzie”, a były udostępniane dalej. Kolejne pokolenia muszą znać tę historię.