Odznaka 5 Dywizji Strzelców Polskich (Syberyjskiej)

Podczas rosyjskiej rewolucji 1917 roku na Syberii zaczęły powstawać polskie oddziały wojskowe. Wstępowali do nich na ochotnika potomkowie zesłańców, osadnicy i polscy jeńcy z armii austro-węgierskiej. Organizacją polskiego wojska kierował mjr Walerian Czuma, doświadczony oficer II Brygady Legionów Polskich. Powołana w styczniu 1919 roku 5 Dywizja Strzelców Polskich (tzw. Dywizja Syberyjska) w szczytowym momencie liczyła ponad 16 tys. żołnierzy. Jej oddziały m.in. ochraniały przed atakami bolszewickimi kolej transsyberyjską i wycofujące się wojska kontrrewolucyjne. W skrajnie trudnych warunkach syberyjskiej zimy Polacy walczyli w okolicach miejscowości Tutalskaja, Litwinowo i Tajga. Część żołnierzy Dywizji trafiła do sowieckiej niewoli, niektórym oddziałom udało się ewakuować z Syberii drogą morską i dotrzeć do Polski. W 1920 roku walczyły one m.in. w Bitwie Warszawskiej. Żołnierzy 5 Dywizji honorowano w okresie międzywojennym specjalną odznaką pamiątkową.