Moje powojenne łagry

Teresa Zielińska (po mężu Pawłowska) w 1941 r. cudem uratowała się z czwartej sowieckiej deportacji. Pociąg, którym jechała wraz z rodziną na Sybir, został zbombardowany przez Niemców. Na rodzinnej ziemi skidelskiej zaangażowała się w działalność Armii Krajowej. Po wojnie, tuż przed repatriacją do Polski, została aresztowana przez Sowietów pod zarzutem „zdrady ojczyzny”. Ponieważ – mimo brutalnego śledztwa – odmówiła składania zeznań, otrzymała wyrok 20 lat łagru. Została wywieziona na daleką północ w końcu 1945 r. Do Polski wróciła po 10 latach.

„Pani relację pisaną bezpośrednio i tak bardzo szczerze czytałem z prawdziwym wzruszeniem. Odsłoniła ona jeszcze jeden z zakątków polsko-sowieckich stosunków. Aż mi trudno było uwierzyć, że można było wyjść z tego piekła z niezachwianą wiarą w człowieka jako stworzonego na wzór i podobieństwo Boże. (…) To nie tylko cenny przyczynek do naszej historii, to również podręcznik umiłowania rodziny i ojczyzny, a te dwie miłości pozwoliły przetrwać niełatwą drogę, po której prowadziła Panią Opatrzność” – napisał w liście do Autorki Ryszard Kaczorowski, ostatni Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie.

Teresa Pawłowska, Moje powojenne łagry, Łomianki 2012, s. 160

ISBN 978-83-7565-224-6, format 145×205, okładka broszurowa