Uparłam się i poszłam. Zesłańcze wspomnienia

Jadwiga Okołów swoje syberyjskie wspomnienia zapisała dopiero 42 lata po powrocie z zesłania. Mimo upływu lat autorka przywołała wiele nazwisk, pisała o zesłańczej codzienności. Komentowała zachowania Kazachów, enkawudzistów, ale i tych, których połączyła wspólnota doświadczenia zesłania – Polaków, Czeczenów i Inguszy, Niemców, Żydów. Patrzyła na los wszystkich z perspektywy zwykłej kobiety, matki.

Nie była historykiem, socjologiem, wybitnym intelektualistą, który ze swoich obserwacji buduje traktat o etyce człowieka czy istocie człowieczeństwa w obliczu totalitaryzmu. Ona postanowiła dać świadectwo swojego doświadczenia. Tego, jak przeżywała swój los, jakie miała rozterki w obliczu wyborów, których dokonała po śmierci męża, dziecka, ale też amnestii, sowieckiej paszportyzacji. Ona – Jadwiga Okołów, nie abstrakcyjny człowiek. Postanowiła o tym opowiedzieć.